جان ما بر بدن مسلط است و از تمام كارهاى بدن جان ما آگاهى دارد , امام معصوم ( ع ) هم كه جان جانان است نسبت به جان ما , همين سمت را دارد . هر كارى كه از قلب ما بگذرد امام معصوم ( ع ) مى داند و مى بيند( . و ستردون الى عالم الغيب والشهادة ) [1] شما را برمى گردانند به حضور كسى كه هم غيب جهان و هم شهادت جهان را مى داند . يعنى آن چه پيش شما غايب است , پيش او مشهود است . اين كه مى گويند علم غيب , علم اصولا با غيب سازگار نيست . علم يعنى حضور , يعنى ظهور , يعنى شهود . اين با غيب به معناى پنهان , توافق ندارد . پس معنايش اين است كه آن چه پيش ديگران غيب است و غايب , پيش الله مشهود است . او عالم غيب است و عالم شهادت . والا پيش خدا هيچ چيزى غيب نيست . آن گاه( فينبئهم بما كنتم تعملون ) [2] هر چه كرديد شما را با خبر مى كند .

گزارش كار را به شما مى دهد . در آن آيه قبل هم مسئله ذيل اش اين است كه شما را خدا از كارتان با خبر مى كند . بنابراين براى اين كه اين دستورات اجرا بشود , بهترين عامل ياد روز حساب است زيرا كه اگر( ذكرى الدار) ( ياد منزل بودن ) و ياد روز حساب بودن , در جان كسى ماند اين اعمال ضامن اجرا دارد و اگر آن ياد برداشته شده و كسى به ياد روز حساب نبود , آنگاه اين اعمال ضمانت اجرايى ندارد . انسان وقتى براساس ضوابط كار مى كند كه روز حساب در نظرش باشد , اگر روز حساب از يادش رفت چرا مقيد به ضوابط باشد ؟