درس شانزدهم: امارت و اسارت!

اميرمؤمنان على عليه السلام مى‌فرمايد:

تَفَضَّلْ عَلَى‌ مَنْ شِئْتَ تَكُنْ أَمِيَرهُ‌

وَاسْتَغْنِ عَمِّنْ شِئْتَ تَكُنْ نَظِيْرَهُ‌

وَافْتَقِرٌ إلى‌ مَنْ شِئْتَ تَكُنْ أَسِيْرَهُ‌ [1]

ترجمه‌

به هركس مى‌خواهى نيكى كن تا امير او شوى!

از هركس مى‌خواهى بى‌نياز شو تا همانند او شوى!

و به هركس مى‌خواهى محتاج شو تا اسير او گردى!

شرح كوتاه‌

در روابط اجتماعى افراد و ملت‌ها اين قانون با قدرت تمام حكومت مى‌كند كه حكومت از آنِ دستِ دهنده است، و دستِ گيرنده خواه ناخواه زير دست است، افراد و ملت‌هاى نيازمند در واقع بردگانى هستند كه فرمان بردگى خود را با ابراز نياز و احتياج به ديگران امضاء كرده‌اند، مسلمان واقعى كسى است كه بكوشد ارتباط اجتماعى خود را با ديگران براساس كمك متقابل قرار دهد نه يك جانبه، و گرفتن كمك بلاعوض بايد مخصوص افراد معلول و از كار افتاده باشد.

[1]