درس هيجدهم: حسد

امام صادق عليه السلام فرمودند:

الحاسِدُ مُضِرُّ بِنَفْسِهِ قَبْلَ أَنْ يُضُرّ بِالَمحْسُودِ [1]

ترجمه‌

شخص حسود پيش از آن‌كه به محسود زيان برساند به خودش ضرر مى‌رساند.

شرح كوتاه‌

روح حسد اين است كه انسان نتواند ديگران را در نعمتى ببيند و كوشش كند به نحوى آن نعمت از آنها سلب گردد و يا از طريق ديگرى زيانى بر آنها وارد شود.

در واقع حسود هميشه به صورت يك عامل عقب‌ماندگى فعاليت مى‌كند نه يك عامل پيشرو.

حسد يك بيمارى بزرگ اخلاقى است و از نظر روانى حسود بيش از هركس خودش مى‌سوزد و آب مى‌شود و عقب مى‌ماند و تحقير مى‌گردد، پس چه بهتر كه بكوشد از ديگران پيشى بگيرد نه اين كه ديگران را به عقب بكشاند.

[1] بحارالانوار، جلد 73، صفحه 225.