شكم‌پرست نيست، و به اين نمي‌انديشد كه كدام غذا لذيذتر است. او كم‌خوراك است و در حد رفع نياز و به اندازه‌اي كه توان رزميدن داشته باشد، مي‌خورد.

4. سحرخيزي، انس با دعا و فروتني

ذُبُلُ الشَّفاهِ مِن الدُّعاءِ، صُفْرُ الأَلْوانِ مِن السَّهَر؛[1] «لبهايشان از فراواني دعا خشك، و رنگ صورتشان از شب‌زنده‌داريها زرد بود». شب‌زنده‌داري و سحرخيزي و انابه به درگاه خداوند نيز از جمله ويژگيها و سجاياي شيعيان امير مؤمنان(عليه السلام) است، و بسيجيِ امروز نيز، به اقتداي مولاي خويش سحرخيز است و با ذكر و دعا انس دارد.

سلسله مفاهيمي چون دعا، مناجات و گريه براي خدا، بر خلاف تصور برخي، از مفاهيمي است كه در قرآن كريم نيز آمده است. قرآن از كساني تمجيد مي‌كند كه وقتي آيات الهي بر ايشان تلاوت مي‌شود، بي‌اختيار و گريه‌كنان به خاك مي‌افتند: إِذَا تُتْلَى عَلَيْهِمْ آيَاتُ الرَّحْمَن خَرُّوا سُجَّدًا وَبُكِيًّا؛[2] «هرگاه آيات [خداي] رحمان بر ايشان خوانده مي‌شد سجده‌كنان و گريان به خاك مي‌افتادند». همچنين در آيه ديگري در وصف اهل ايمان آمده

[1] همان.