مصلح غيبى بى نياز ندانسته و وجود يك رهبر معصوم را براى هميشه ضرورى مى دانند , خواه ظاهر و مشهور و خواه غائب و مستور , و از اين جهت بين زمان حيات رسول اكرم - صلى الله عليه و آله - كه رهبر معصوم است , و زمان ارتحال آن حضرت كه امامان معصوم - عليهم السلام - جانشينان آن حضرت اند فرقى قائل نيستند . ليكن در عصر غيبت امام معصوم , جامعه بشرى را از لحاظ مسائل سياسى رها دانسته , و فقط به فيض معنوى و لطف غيبى آن حضرت بسنده نموده , و هرگونه ارتباط زمامدارى آن حضرت را منقطع مى پندارند , و با شعار جدايى دين از سياست نه تنها دين را عاجزانه از صحنه سياست خارج كرده اند , بلكه سياست هاى غير دينى را قاهرانه بر دين مسلط نموده اند , زيرا ممكن است يك صاحب نظر دينى دين را از سياست منزوى كرده و به كارهاى عبادى و اخلاقى صرف اكتفاء كند , ليكن سياست قهار كه هر گونه پديده اى را به كام خون آشام خود مى بلعد , هرگز از يك جامعه و تشكل آماده بدون بهره بردارى نمى گذرد , و آنان را بى كار رها نمى كند , بلكه در تمام شؤون آنها حتى در طرز تفكر آنان مرموزانه رخنه كرده , دين را به اسارت خود در مى آورد . همان طور كه در عهد نامه اميرالمؤمنين - عليه السلام - نسبت به مالك اشتر چنين آمده است( : ان هذا الدين كان اسيرا فى ايدى الاشرار يعمل فيه بالهوى و يطلب به الدنيا ) . با اينكه آنها به ظاهر دين را جداى از سياست نمى دانستند .

و نمونه بارز آن را مى توان در كليسا و مانند آن مشاهده كرد كه فهم انجيل و فتواى كشيش و اسقف هماهنگ با سياست دولتمردان