مى فرمايد: ﴿ اذلة على المؤمنين ﴾ - ( بر مؤمنين ذلول و انعطاف پذيرند , نه ذليل , چرا كه ذلت عذاب است و هيچ كس را حق آن نيست كه هر چند در نزد مؤمنى ديگر تن به ذلت دهد . آنچه نيكوست فروتنى است نه فرومايگى , چنانكه در اين حديث شريف كه در نوع جوامع روائى ما وارد شده , آمده است :

( ان الله عزوجل فوض الى المؤمن اموره كلها و لم يفوض اليه ان يذل نفسه ) [4]

خداوند سبحان همه كارهاى مؤمن را بدو واگذار نموده است , جز اين كه به او اجازه ذلت نداده است , زيرا كه عرض و آبروى مؤمن از آن او نيست , بلكه از ديانت و اسلام اوست , و لذا به منزله ناموس الهى است . انسان آنچه را كه مال خود او است مى تواند به ديگرى واگذار كند , امام ناموس را چون حق الله و حكم الله است , اجازه واگذارى به غير ندارد .

تعديه( اذلة) , به( على) به جاى( لدى) يا( عند) نشانه حفظ استعلاء و عظمت رزمندگانى است كه با تواضع و فروتنى , سفره كرامت و بخشش خود را بر اهل ايمان گشوده اند .

اثر ديگر محبت كه در آيه از آن ياد شده است , غير از حفظ نظام و عطوفت در برابر مؤمنين , انزجار از كفار , و عزت بر كافرين است . لذا فرمود :