|
اسم الکتاب: ولايت فقيه( حكومت اسلامى- ويرايش جديد)
المؤلف: الخميني، السيد روح الله
الجزء: ۱
الصفحة: ۵۴
معنوى براى حضرت زهرا، سلام اللَّه عليها، هم هست [1] با اين كه آن حضرت نه حاكم است و نه قاضى و نه خليفه. اين مقامات سواى وظيفه حكومت است. لذا وقتى مىگوييم حضرت زهرا، عليها السلام، قاضى و خليفه نيست، لازمهاش اين نيست كه مثل من و شماست؛ يا بر ما برترى معنوى ندارد. هم چنين اگر كسى قائل شد كه «النَّبيُّ أوْلى بِالمُؤمِنِينَ مِنْ أنْفُسِهِمْ [2].» سخنى در باره رسول اكرم (ص) گفته، بالاتر از اين كه آن حضرت مقام ولايت و حكومت بر مؤمنان را دارد؛ و ما در اين باره اكنون صحبتى نداريم، زيرا به عهده علم ديگرى است. حكومت وسيلهاى است براى تحقق بخشيدن به هدفهاى عالى عهده دار شدن حكومت فى حد ذاته، شأن و مقامى نيست؛ بلكه وسيله انجام وظيفه اجراى احكام و برقرارى نظام عادلانه اسلام است. حضرت امير المؤمنين (ع) در باره نفس حكومت و فرماندهى به ابن عباس [3] فرمود: اين كفش چقدر مىارزد؟ گفت: هيچ. فرمود: فرماندهى بر شما نزد من از اين هم كم ارزشتر است؛ مگر اين كه به وسيله فرماندهى و حكومت بر شما بتوانم حق (يعنى قانون و نظام اسلام) را برقرار سازم؛ و باطل (يعنى قانون و نظامات ناروا و ظالمانه) را از ميان بردارم. [4] پس، نفس حاكم شدنْ و فرمانروايى وسيلهاى بيش نيست. و براى مردان خدا اگر اين وسيله به كار خير و تحقق هدفهاى عالى نيايد، هيچ ارزش ندارد. لذا در خطبه نهج البلاغه مىفرمايد: «اگر حجت بر من تمام نشده و ملزم به اين كار نشده بودم آن را (يعنى فرماندهى و حكومت) را رها مىكردم.» بديهى است تصدى حكومتْ به دست آوردن يك وسيله است؛ نه اين كه يك مقام معنوى باشد؛ زيرا اگر [1] علل الشرائع، ج 1، ص 123، باب 143، حديث 1؛ معانى الاخبار، ص 64 و 107. بحار الأنوار، ج 43، ص 12 به بعد. [2] پيامبر از خود مؤمنان به آنها سزاوارتر است.» (احزاب/ 6). [3] عبد اللَّه بن عباس بن عبد المطلب (3 سال قبل از هجرت 68 ه) پسر عموى رسول خدا (ص) و على (ع) تفسير را از على (ع) فرا گرفت و به «رئيس المفسرين» و «حِبْر الامّة» (دانشمند امت) معروف گرديد. از ياران و سرداران سپاه حضرت در جنگلهاى جمل و صفين و نهروان بوده است. [4] نهج البلاغه، «خطبه» 33. |
|