احكام جنابت‌

مسأله 345- به دو چيز انسان جنب مى‌شود: اول: جماع. دوم: بيرون آمدن منى، چه در خواب باشد يا بيدارى، كم باشد يا زياد، با شهوت باشد يا بى‌شهوت، با اختيار باشد يا بى‌اختيار.

مسأله 346- اگر رطوبتى از انسان خارج شود و نداند منى است يا بول يا غير اينها چنانچه با شهوت و جستن بيرون آمده و بعد از بيرون آمدن آن، بدن سست شده، آن رطوبت حكم منى دارد، و اگر هيچ‌يك از اين سه نشانه يا بعضى از اينها را نداشته باشد، حكم منى ندارد. ولى در زن و مريض لازم نيست آن آب با جستن بيرون آمده باشد، بلكه اگر با شهوت بيرون آمده باشد در حكم منى است و لازم نيست بدن او سست شود.

مسأله 347- اگر از مردى كه مريض نيست، آبى بيرون آيد كه يكى از سه نشانه‌اى را كه در مسأله پيش گفته شد داشته باشد و نداند نشانه‌هاى ديگر را داشته يا نه، چنانچه پيش از بيرون آمدن آن آب، وضو نداشته، بايد وضو بگيرد.

مسأله 348- مستحب است انسان بعد از بيرون آمدن منى بول كند، و اگر بول نكند و بعد از غسل رطوبتى از او بيرون آيد، كه نداند منى است يا رطوبت ديگر، حكم منى دارد.

مسأله 349- اگر انسان جماع كند و به اندازه ختنه‌گاه يا بيشتر داخل شود، در زن باشد يا در مرد، در قُبُل باشد يا در دُبُر، بالغ باشند يا نابالغ اگرچه منى بيرون نيايد هر دو جنب مى‌شوند.

مسأله 350- اگر شك كند كه به مقدار ختنه‌گاه داخل شده يا نه، غسل بر او واجب نيست.

مسأله 351- اگر نَعُوذُ بِاللَّه حيوانى را وطى كند؛ يعنى با او نزديكى نمايد، و منى از او