نكنم، دكتر نسخه‌اى مغاير با نياز من مى‌نويسد. بديهى است در اين حال، پزشك مقصّر نيست بلكه تقصير از من است كه در بيان دردهايم به او صادق نبوده‌ام.

شرط فهم قرآن و بهره‌گيرى از رهنمودهاى آن نيز درك واقعيّت‌هاى زندگيست.

چهارراه‌هاى گيج كننده‌ى زندگى‌

زمانى كه كوچك و مشغول درس خواندن بوديم، به ما مى‌گفتند:

«اهدِنَا الصِّرَطَ الْمُسْتَقِيمَ» به اين معناست كه‌ ابْقنا عَلى الهدايَة! يعنى: ما را بر هدايت ثابت دار!

ما كه الحمدللَّه به صراط مستقيم رسيديم، پس بر اين معنا ابقا شويم و به سلامتى، ديگر مشكلى نداريم.

مدّتى بعد، وقتى جلوتر مى‌رويم، با مسائل اساسى جديدى مواجه مى‌شويم كه در آن مسائل هم خدا ما را هدايت كرده است: هدايت به ولايت، هدايت به قرآن و اهل بيت عليهم السلام و مانند آن. با اين حال هنوز مسائل ديگرى وجود دارد كه در خصوص آن‌ها هنوز احتياج به هدايت داريم.

انسان كه صبح از خواب بيدار مى‌شود، تا شب اگر بخواهد واقعاً آنطور كه خدا خواسته عمل كند، برايش هزار نقطه‌ى كور وجود دارد. چه بايد بكند؟

با ديگران چطور رفتار كند؟ با مشكلات چگونه برخورد كند؟ و مسائلى از اين قبيل. ما در چهارراه‌هاى زندگى گيج و سرگردان هستيم و تا هدايت خدا-/ آن هم هدايت لحظه به لحظه‌ى او-/ نباشد، با اين سرگردانى دست و پنجه نرم مى‌كنيم. شايد به همين دليل در اوّلين دعايى كه بعد از اداى نماز مى‌خوانيم، مى‌گوييم:

اللَّهُم اهدنى مِن عِندك!