كيفيّت ورود و خروج در سوره‌هاى قرآن‌

روش قرآن و كيفيّت ورود و خروج در سوره‌هاى قرآنى اين است:

غالباً در ابتداى هر سوره، به صورت فشرده و سربسته به حقايقى اشاره مى‌شود. سپس آن حقايق در ميان سوره، به صورت مبسوط بيان مى‌گردد و در آخر هم، به همان حقايق با لحن ديگرى اشاره مى‌شود. اين مطلب در خصوص تمام سوره هاى قرآن-/ از سوره‌ى بقره تا سوره‌هاى كوچك به استثناى بعضى از آن‌ها-/ صادق است.

ثانياً: در هر سوره از سوره‌هاى قرآن، تمام موضوعات و مطالب سوره‌هاى قبل، به طور خلاصه بيان شده است؛ بدون اين‌كه به اين خلاصه‌بندى تصريح شود.

گفتنى است:

هر كدام از سوره‌هاى قرآن خصوصيّتى دارد: سوره‌ى انعام داراى واجد خصوصيّتى است كه در سوره‌ى واقعه نمى‌توان يافت و سوره‌ى واقعه ويژگيى را داراست كه سوره‌ى انعام يا رحمن فاقد آن است. اين امر به لحاظ آن است كه هر سوره به خلاصه كردنِ موضوعاتى مى‌پردازد كه در سوره‌هاى قبل از آن بوده است.

«يس»؛ خلاصه‌ى كلّ قرآن‌

سوره‌ى يس، خلاصه‌ى كل قرآن است؛ جمع‌الجوامع قرآن است. اگر به فرض، كسى سوره‌ى ياسين را چنان كه بايد و شايد تفسير كند، كلّ قرآن را تفسير كرده است. پس اين سوره، حكم «قلب» را دارد.

قلب يعنى چه؟ قلب و دل هر چيزى، مركز و محور آن است. محور قرآن، سوره‌ى ياسين است. در سوره‌ى ياسين بحث نبوّت، قيامت، دشمن‌شناسى (به معناى شيطان‌شناسى) و بحث‌هاى مختلف ديگرى آمده است. امّا اين‌