«بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ». «يس»

به نام خداوند بخشايشگر مهربان. يس‌

/ دو

حروف مقطّعه‌

در قرآن خصوصيّات و رموزى وجود دارد كه پس از سال‌ها و به تدريج كشف شده و مى‌شود. اخيراً به كمك كامپيوتر دريافته‌اند كه ميان بعضى كلمات و تعداد تكرار آن در قرآن، رابطه وجود دارد؛ مثلًا كلمه‌ى «شهر» به معنى ماه، تنها دوازده بار در قرآن آمده است. تعداد كلمه‌هاى «بهشت» و «جهنّم»، «دنيا» و «آخرت»، «شب» و «روز»، از منطق رياضى زيبايى تبعيّت مى‌كند و حاكى از نوعى ارتباط معنادار ميان آن‌هاست.

در ابتداى بعضى از سوره‌هاى قرآن حروفى آمده است كه بين آن‌ها مثل حروفِ يك كلمه‌ى معنادار ارتباط وجود ندارد؛ بلكه هر حرفْ جداى از ديگرى است. به همين دليل به آن‌ها حروف مقطّعه (از هم جدا) مى‌گويند؛ مانند الم، طه، يس، ص و ...

اگر همه‌ى حروف مقطّعه را بدون تكرار در نظر بگيريم، چهارده حرف مى‌شود كه نيمى از حروف الفباست. در ميان اين حروف، حرف «ع» آمده است؛ ولى حرف «غ» نيامده است؛ «س» آمده و «ش» نيامده؛ «ص» آمده و «ض» نيامده است.

در شروع بعضى سوره‌ها فقط يك حرف از حروف مقطّعه آمده است.

حروف مقطّعه‌ى دو حرفى، سه حرفى، چهار حرفى و پنج حرفى هم داريم.

در واقع حروف مقطّعه نيز مانند ديگر واژه هاى معنادار زبان عربى، حالات مختلف به خود مى‌گيرند.