/ ب‌وقت/ صرف كند، به معارف عميقى دست مى‌يابد.

قرآن؛ مبناى تدوين علم نحو

در لايه‌ها و پيچ و خم‌هاى كلام الهى مطالب بسيارى گنجانده شده است كه بايد با دقت و تدبّر، آن را بيرون كشيد. از جمله همين سه آيه‌ى كريمه‌ى سوره «يس» كه اختلاف و بحث مفسّرين را برانگيخته و هر كدام رأى و نظر خود را در اين خصوص درست مى‌دانند.

گفتنى است: اساساً علم نحو بعد از نزول قرآن تدوين شده است. تمام مباحث نحوى از قرآن استخراج شده و صورت بسته است. قواعدى كه علماى نحو از قرآن يا كلمات عرب استفاده كرده و آن را پرداخته‌اند، بسيار پايين‌تر از قرآن است؛ چون قرآن اصل است و آن‌ها فرع قرآن مى‌باشند.

براى استفاده‌ى بهتر از قرآن بايد از نحو جديدى با عنوان «نحو يا صرف قرآن» استفاده كنيم. نمى‌توانيم قرآن را در چارچوب نحوى كه بعد از قرآن پرداخته شده قرار دهيم. قرآن فراتر از اين چارچوب‌ها است؛ همچنان كه قرآن را نبايد با استفاده از اصطلاحات روز از قبيل أمنيت، صلح و ... تبيين كرد. اين اصطلاحات بعد از نزول قرآن آمده و قرآن، فوق اين مطالب است.

حتّى مى‌توان ادّعا كرد، و آن را به اثبات رسانيد، محقّقينى كه فهم قرآن را به استفاده از اشعار امرؤالقيس نابغه، يا فلان شاعر عرب و استشهاد به آن منوط كرده‌اند، اشتباه مى‌كنند.

اساساً قرآن ميان زبان عربى قبل از نزول قرآن و بعد از آنْ فاصله انداخت و زبانى جديد با ادبيّات خاص خود را، ميان اعراب متداول نمود. با استناد به قرآن به حسب بيان اهل بيت عليهم السلام، بايد قرآن را به كمك خود قرآن بفهميم.

تاكنون تلاش فراوانى براى اثبات اين موضوع (تفسير قرآن به قرآن) شده است. مى‌توان ادّعا كرد كه حتّى يك واژه در قرآن نيامده است؛ مگر اين‌كه‌