«خَتَمَ اللّهُ عَلَى‌ قُلُوبِهِمْ وَعَلَى‌ سَمْعِهِمْ وَعَلَى‌ أَبْصَارِهِمْ غِشَاوَةٌ» [1].

خدا بر دل‌ها و گوش‌هاى آنان مُهر نهاده؛ و بر چشم‌هايشان پرده‌اى افكنده است.

/ الله نج‌بحث ديگر اين است كه چرا خداوند اين قدر به انسان هشدار مى‌دهد؟

آنچه به عنوان حكمت آن به نظر مى‌رسد و در قرآن نيز آمده، اين است كه ما بترسيم. گاهى در جامعه براى انسان امتحان پيش مى‌آيد و او موفّق از صحنه‌ى امتحان بيرون نمى‌آيد. به او گفته مى‌شود:

«حضرتِ آقا! يك بار ديگر به تو فرصت مى‌دهيم تا شانس خود را بيازمايى و اين آخرين فرصت است. اگر در اين امتحان قبول نشدى، ديگر تمام فرصت‌ها از تو گرفته شده و به قولىْ تجديدى در كار نيست و از مدرسه اخراج مى‌شوى.»

وقتى خدا مى‌فرمايد:

خدا بر قلب‌ها و گوش هاى اينان مهر نهاده و بر چشمانشان پرده‌اى افكنده است.

منظور اين است كه ديگر فرصت امتحان ندارند. و اين يك امر فوق‌العاده خطرناك است.

خدا هم (ارحم‌الرّاحمين) است و هم (اشدُّالمُعاقِبين)!

توجّه كنيد كه يكى از نام‌ها و اوصاف خداوند تبارك و تعالى، تكبّر است.

/ ب‌خداوند، به وحدانيّت خود غيرت مى‌ورزد/ و از اين‌كه بندگانش كفر و شرك بورزند، بدش مى‌آيد. خداوند با آنكه «أَرْحَمُ‌الرَّاحِمِين‌» است، در جاى خود «أشدُّالمُعاقبين‌» هم هست. از اين رو لازم است كه انسانْ از خدا بترسد و تنها انسانِ خداشناس از خدا مى‌ترسد. حضرت نوح به قوم خود گفت:

[1] -/ بقره، 7.