درس اوّل شروط فهم قرآن‌

بحث ما در اين درس، پيرامون چگونگى برداشت از آيات شريفه‌ى قرآن است. در آغاز سخن به ذكر دو روايت مى‌پردازيم كه از امام محمد باقر عليه السلام واز حضرت صادق عليه السلام نقل شده‌اند. در اين دو روايت مى‌خوانيم:

قرآن در خصوص افرادِ معيّنى در زمان گذشته نازل نشده است؛ تا با مرگ آن افراد، آياتْ نيز بى‌اثر گردد. بلكه قرآن همانند خورشيد است كه هر روز، جان و انرژى تازه‌اى به موجودات مى‌دهد [1].

شايد بتوان با استفاده از اين دو روايت به دو سؤال زير پاسخ داد:

الف) چگونه با قرآن ارتباط برقرار كنيم؟

ب) چگونه از آيات قرآن استفاده و بهره‌گيرى نماييم؟

براى اين‌كه آيات كريمه‌ى قرآن را-/ آنگونه كه امامان معصوم عليهم السلام فرموده اند-/ متوجّه حقايق و واقعيّات زندگى‌مان كنيم و گفتار، كردار و پندارِ خود و جامعه‌ى خود و به طور كلّى، تمام مسائل زندگى فردى و اجتماعى را به قرآن عرضه نماييم و از قرآن به عنوان ميزان، فرقان و معيار

[1] -/ امام محمد باقر عليه السلام مى‌فرمايد: (انّ القرآن حىٌّ لايموت، والآية حيّةٌ لاتموت، فلو كانت الآيةُ اذا نزلت فى الاقوام ماتوا ماتت الآية، لَماتَ القرآن، ولكن هى جارية فى الباقين، كما جرت فى الماضين.) امام جعفر صادق عليه السلام نيز مى‌فرمايد: (ان القرآن حىٌّ لم يمت، وانّه يجرى كما يجرى الليل والنّهار، وكما يجرى الشمس والقمر، ويجرى على آخرنا كما يجرى على اوّلنا.) بحارالانوار، ج 35، ص 403 و 404.