و اگر هوا بايشان نرسد غذاى‌ [1] روح ايشان نبود. پس بايست اندر حكمت ايزدى كه ميان هوا و زمين ببعضى جايگاهها پيوند بودى‌ [2]- بى‌ميانجى آب، تا حيوانات بزرگوار آنجا [3] بايستند.

و زبر [4] زمين- و آن آب‌ [5] هواء آبناك بود،- كه از همسايگى زمين پذيراى‌ [6] روشنائى آفتاب، گرم شده بود.

و زبر [7] وى هواء آبناك سرد- كه قوّت شعاع بوى نرسد، [8] و زبر [9] وى هواى صافى.

و زبر [10] وى هواء دود كن‌ [11] كه: دود زمين تا دورى بر شود- و بحدّ [12] آتش رسد، چنان كه سپستر بگوئيم.

و از زبر [13] وى آتش صرف.

و آتش صرف‌ [14] را روشنائى- و گونه نبود، و آنگاه او را گونه بود،-

[1] غذاء- ط- د- ن.

[2] بود- آ.

[3] اينجا- ك.

[4] زير- د- ن- ط- آ- ه.

[5] و از آب- خ م- ن،- از آب- ط،- و از آب و- د.

[6] بپذيرائى- ط،- و پذيراى- د.

[7] از بر- ق- ك،- زير- ط- د- ن- آ- ه،- از زبر- ل.

[9] از بر- ق- ك،- زير- ط- د- ن- آ- ه،- از زبر- ل.

[10] از بر- ق- ك،- زير- ط- د- ن- آ- ه،- از زبر- ل.

[8] برسد- ن.

[11] دود كنى- د- ط.

[12] برسود بجد- د.

[13] و از بر- ق،- و ز زبر- م،- و زير- د- ن- آ- ه- ط.

[14] بى: صرف- د.