پيش از بعثت‌

مكّه مكرّمه‌

شهرى از ديار حجاز كه سابقه بناى آن به دوران حضرت ابراهيم خليل عليه السلام باز مى‌گردد.

ابراهيم به امر خدا مأمور شد تا همراه با شمارى از فرزندانش به سرزمين حجاز كوچ كنند؛ و در آنجا خانه‌اى براى خداوند بنيان نهند تا در آن خداى يگانه را پرستش كنند، و براى او انباز و همتايى قرار ندهند. ابراهيم بدان ديار آمد و خانه‌اى در آنجا بنا كرد؛ كه «كعبه» نام گرفت.

سپس از سُلاله ابراهيم عليه السلام، قبايل ديگرى پديد آمدند كه بعداً هويت عربى به خود گرفتند. يكى از اين قبيله‌ها «قريش» [1] نام داشت.

اين قبيله به ده شاخه تقسيم مى‌شد و هريك از آنها از سياست و استقلال ويژه‌اى برخوردار بودند. و نظام قبيله‌اى خاصى بر هريك از آنها حكومت مى‌كرد. بنابر اين هر قبيله رئيس بانفوذ و مقتدرى داشت، كه ديگر افراد قبيله كاملًا در زير فرمان وى بودند.

[1] - قريش تصغير «قرش» به معناى جانورى دريايى و نيز نام واحد پول است.