غمنامه على (عليه السلام)[1]

در آن شب ز آتش دل 8سينه را صد چاك مى كردم *** خروشى خفته دَر نا، در دل افلاك مى كردم

ميان دشت آتش خيز دل در ژرفناى شب *** هزاران ناله غمرنگ آتشناك مى كردم

ز داغ مرگ گل اندر خزان نا بهنگامى *** مشعشع گوهر از چهر هزاران پاك مى كردم

چه مغبون باغبانى بودم و مفتون گل افشانى *** كه گل را هم نشين با خار و با خاشاك مى كردم

گل ياسم چو نيلوفر كبود و نيلگون ديدم *** وداع آخرينش با دلى غمناك مى كردم

كجا ابر بهارى بود تا آيد به امدادم *** كه من در هجر يار از گريه هم امساك مى كردم

در آن شب آسمان مبهوت بود و در شگفت از من *** كه من با دست خود جان خودم را خاك مى كردم

[1] سروده مترجم.