23. جوينى و «فرائد السمطين»

ابراهيم بن محمّد الحديد معروف به جوينى (م 722 هـ) از اساتيد ذهبى است. ذهبى درباره وى مى گويد: او امام، حديث نگار، بى همتا، افتخار اسلام و دين است .[1] جوينى در كتاب «فرائد السمطين» با سندى كه به ابن عباس مى رسد آورده كه:

روزى رسول خدا (صلى الله عليه وآله وسلم)نشسته بودند ناگهان حسن به سوى او آمد چون او را نگريست گريست سپس فرمود پسركم بدينجا بيا پس او را به خويش نزديك گرداند و بر زانوى راستش نشاند. سپس حسين آمد او را كه ديد نيز گريست و بدو فرمود پسركم بدينجا بيا او را نيز بر گرفت و بر زانوى چپ نشاند. سپس فاطمه پيش آمد چشم رسول خدا كه بر او افتاد اشكش سرازير گرديد سپس فرمود دختركم پيش من بيا. او را پيش روى خويش نشانيد سپس اميرمؤمنان (عليه السلام)آمد با ديدن او نيز اشكش روان شد سپس فرمود برادرم تو هم پيشم بيا و او را نيز در سوى راست خود نشانيد.

اصحابش بدو عرضه داشتند اى رسول خدا چرا با ديدن هر يك از اينان گريستى؟ آيا ديدن آنها موجبات سرور و شادى شما را فراهم نمى آورد. فرمود سوگند به آنكه

[1] معجم شيوخ الذهبى: 125، شماره ترجمه 156 .