مينمايد. اين مثالها براى تأكيد در غير جمله بود.

نحو لا ريب فيه: مصنف براى دفع توهم تجوّز و غلط در جمله‌ها مثال به‌ «لا رَيْبَ فِيهِ» آورده.

اذا جعلت آلم: شارح قبل از بيان شاهد. آيه را تركيب مينمايد و ميگويد: آلم طايفه‌اى از حروف است كه بايد گفت رمزى است كه غير خداوند معنى آنرا نمى‌فهمد و يا آنكه اشاره به معانى مانند «انا الله الكريم» و «اللّه نزل جبرئيل على محمد» دارد «ذالك» مبتدا، «الكتاب» خبر آن. «لا رَيْبَ فِيهِ» تأكيد معنوى است. «لا» نفى جنس «ريب» اسم لا. «فيه» جار و مجرور متعلق بمحذوف خبر «لا».

او جملة مستقله: تركيب ديگر اينست كه «آلم» جمله مستقل باشد بنابرآنكه مبتدا بوده و خبرش حذف شده و يا خبر است و مبتدايش محذوف است و در اصل «هذا آلم» يا «آلم هذا» بوده است. «ذالك» مبتدا «الكتاب» خبرش‌ «لا رَيْبَ فِيهِ» تأكيد معنوى.

غير از اين تركيب‌ها جايز است «آلم» جمله فعليه باشد و در اصل «اقسم بآلم» بوده و حرف جر از آن حذف شده. يا در اصل «اذكر آلم» بوده. كه بنا بر اول «آلم» در محل جرّ است و بنا بر دوم در محل نصب.

اگر «آلم» جمله مستقله باشد چه جمله اسميه يا فعليّه منظور از آن يا اسم سوره است يا نام قرآن يا اسمى از اسماء خداوند متعال.

فانه لما بولغ: شاهد در اين آيه اينست كه داراى سه تأكيد است: