معنوى است. و «هدى للمتقين» تأكيد لفظى است. «هدى» خبر است براى مبتداى محذوف و در اصل.

فان معناه: در اين عبارت شارح ميخواهد معنى و مفهوم تأكيد را در هدى بيان كند. و چنين ميگويد: نكره دلالت بر ابهام و تفخيم دارد.

يعنى «هداية عظيمه» و بعلاوه حمل مصدر بر ذات شده. زيرا در اصل «هو هادى» بوده. بجاى «هادى» هدى گفته‌اند. يعنى بقدرى قرآن هدايت‌كننده است كه نميتوان گفت هادى است بلكه عين هدايت است. پس اين جمله از نظر مبالغه و فهماندن معنى تعظيم همانند ذالك الكتاب است. بنابراين تأكيد براى «ذالك الكتاب» است مانند «جائنى زيد زيد».

و المراد بكماله: اين عبارت جواب از اين سئوال است: معنى ذالك الكتاب كتاب كامل و عظيم بود و اين معنى با هدى فرق مى‌كند.

شارح جواب ميدهد باينكه مراد از كمال كمال در هدايت است.

زيرا تفاوت كتب آسمانى بخاطر تفاوت درجات هدايت است.

اگر بگويند تفاوت كتب آسمانى در فصاحت و بلاغت آنها است. در جواب گفته ميشود كه هدف اصلى انزال كتب سماوى هدايت است.

مع اتفاقهما معنى: شارح در اين عبارت فرق تأكيد لفظى و معنوى را بيان مى‌كند. در تأكيد لفظى مؤكّد عين موّكّد است از جهت معنى. و لازم نيست كه در لفظ هم عين موكّد باشد. چنانكه هدى نسبت بذالك الكتاب است. اما در تأكيد معنوى موكّد مخالف موكّد