يكى تمام جمله اسميّه با ذى‌الحال كه مفعول «تبصرينى» است.

دوم حوالىّ كه حال از بنىّ است و عامل حال دوم كانّ است باآنكه خودش رابط جمله حال اول بوده. كانّ چون بمعنى اشبه است صلاحيت عامل شدن دارد. معنى چنين است: شباهت دارند پسران من بشيران در حالى كه آنها باطراف من‌اند. بنابراين بنىّ عامل در حال نيست تا بگوئيم ابتدائيّت كه عامل مبتدا است نميتواند عامل حال شود.

و يحسن الترك تارة: مورد دوم كه ترك واو نيز بهتر است جائى است كه جمله اسميّه‌اى كه حال شده بعد از مفردى قرار بگيرد كه آن نيز حال است مانند قول ابن رومى «و اللّه يبقيك لنا سالما» در اين شعر دو حال آمده: يكى سالما كه حال مفرد است. دوم جمله «برداك» اگر سالما بر حال جمله مقدم نشده بود احتياج برابط واو داشت. يعنى خداوند ترا براى منفعت ما نگه دارد در حالتى كه هميشه سلامت باشى و در حالتى كه دو برد و لباست بزرگ شمردن و احترام گذاشتن باشد.