لابيد عمرو بن حريث».

در خطبه 35 نهج البلاغه صفحه 107 منظور از قصير همين شخص است. بعضى از شارحين نهج البلاغه گمان كردند منظور حضرت على عليه السّلام است. بعضى ديگر از مورخين اين داستان را بنام يك نفر آلمانى كه اين تدبير را در جنگ با فرانسه انجام داده ضبط كرده‌اند.

و احترز ايضا: در تعريف اطناب با قيد «لفائدة» احتراز از حشو «مفسد» كرد مانند كلمه «ندى» در شعر ابى الطيّب متنبى «و لا فضل فيها للشاعة و النّدى» شعوب مشتق از شعبه است بمعنى فرقه و جدائى. زيرا مرگ بين دوستان جدائى مى‌افكند. اين كلمه بدليل آنكه علميّت و تأنيث دارد غير منصرف است. يعنى: اگر انسان در دنيا ملاقات با مرگ نميكرد، براى شجاعت و كرم و صبر، فضيلت نبود، ولى چون انسان مى‌ميمرد اين صفات، ممدوحه‌اند.

عقيده شارح و مصنف اينست كه شاعر درباره شجاعت و صبر درست گفته زيرا كسيكه ميداند نمى‌ميرد هرچه جان خود را در مخاطره قرار بدهد و شجاعانه كار كند فضيلت نخواهد بود و نيز هرچه سختى‌ها را تحمل كند و صبر نمايد نيز فضيلت محسوب نميشود. ولى درباره كرم و جود درست نگفته. زيرا كسيكه ميداند هميشه در دنيا است و احتياج به خوراك و پوشاك دارد كرم و بخشش او فضيلت و ايثار است پس كلمه «ندى» حشو مفسد است.

و غاية اعتذاره: ابن جنّى كه از اساتيد ادب است گفته اين شعر صحيح است و داراى حشو مفسد نيست. زيرا كسى كه عمر مداوم‌

بلاغت: شرح مختصر المعانى ؛ ص201