بجهت آنكه بين كم و مميّز او فعل متعدى «آتيناهم» فاصله شده و اگر «من» نباشد. خيال مى‌كنند «آية» تميز نيست بلكه مفعول فعل متعدى است.

و يسئل بكيف: كيف براى سئوال نمودن از حال است، و متى از زمان و اين از مكان و ايّان براى زمان مستقبل. بعضى گفته‌اند در موارد تفخيم از ايّان سئوال ميشود. چنانكه از روز قيامت كه عظمت دارد باين وسيله پرسش ميشود.

انّى گاهى بمعنى كيف و گاهى بمعنى من اين. در صورت اول بايد بعد از آن فعل باشد مانند «فَأْتُوا حَرْثَكُمْ أَنَّى شِئْتُمْ» در اين آيه انّى بمعنى كيف است. يعنى بيآئيد و وارد شويد زراعت خودتان را بهر حالتى كه بخواهيد. منظور از زراعت، محل زراعت است و منظور از محل زراعت «قبل» زن است. در عبارت شارح «على اىّ حال» يعنى حالت قيام يا اضطجاع» و «من اى شقّ» يعنى دخول به قبل از طرف جلو يا پشت نمايند و «مأتّى» بفتح تاء يعنى محل آمدن و داخل شدن.

خلاصه معنى آيه اينست كه معاشرت با زنان بهر كيفيت بايد از طرف «قبل» باشد نه دبر. زيرا «قبل» محل زراعت و بوجود آمدن فرزند است نه دبر. و در آيه ديگر كه ميفرمايد: «فَأْتُوهُنَّ مِنْ حَيْثُ أَمَرَكُمُ اللَّهُ» اشاره بهمين مطلب دارد. انّى در صورتى بمعنى كيف بود كه بعدش فعل باشد پس انّى زيد بمعنى كيف زيد نيست. معنى دوم انّى. من اين است مانند «انّى لك هذا» يعنى اين رزق كه هرروز براى تو ميآيد از كجا است؟