ميگويند براى امر به صيغه است. معانى فراوانى براى امر به صيغه بيان كرده‌اند كه مجموعا تا 24 معنى ميرسد. ولى معلوم نشده كه در كداميك از اين معانى حقيقت است. بعضى از آن معانى از اينقرار است: وجوب فقط. استحباب فقط. قدر مشترك بين وجوب و ندب.

يعنى طلب على جهة الاستعلاء. و توقف و ...

و لمّا لم تكن الدلائل: در نظر مصنّف اقوال مختلفى كه درباره امر بوده هيچكدام دليل متقن و محكم نداشته. لذا يك قول كه در نظرش قويتر بوده انتخاب نموده و چنين گفته:

و الاظهر: مصنف بحث را روى صيغه امر آورده. صيغه امر بمذهب صرفيين و نحويين با اصوليين و بيانيّين فرق دارد. نحويين و صرفيين نظرشان بلفظ است و صيغه امر را دو قسم بيشتر حساب نمى‌كنند:

امر حاضر و امر غايب، ولى اصوليين و بيانيّين نظر بمعنى دارند.

بنابراين غير از آندو قسم اسم فعل امر را نيز داخل مى‌نمايند پس صه بمعنى اسكت و رويد بمعنى امهل نيز جزء امر است. كلام مصنف كه بفعل امر و به اسم فعل امر مثال آورده و هردو را جزء صيغه امر قرار داده ناظر بهمين جهت است.

موضوعة لطلب الفعل استعلاء: در نظر مصنف امر شامل فعل با لام، «ليحضر زيد» و فعل بدون لام، اكرم عمرا، و اسم، رويد بكرا ميشود.

و صيغه امر وضع شده براى طلب الفعل استعلاء. لغت استعلاء قبلا معنى شد. ضمنا بايد دانست عبارت مصنف «و الاظهر» مبتدا است و خبر آن «موضوعة لطلب الفعل» است.

لتبادر الفهم: دليل مصنف بر اين تعريف «تبادر» است. تبادر