|
|
اسم الکتاب: والاترين بندگان
المؤلف: مكارم شيرازى، ناصر
الجزء: ۱
الصفحة: ۱۱۲
در قلب هر بنده مؤمن دو نور وجود دارد؛ يكى نور خوف (دقّت كنيد كه از خوف هم تعبير به نور شده است) و ديگرى نور رجا، و اين دو نور با هم مساوى و همطراز هستند، به گونه‌اى كه اگر يكى از آنها وزن شود، بيشتر از ديگرى نخواهد بود! با اين دو بال مى‌توان در آسمان قرب پروردگار پرواز كرد و به مقامات بالا دست يافت. اميد بيش از حدّ ممنوع! جمعى در گوشه و كنار اجتماع، افراد جامعه را بيش از حد اميدوار مى‌كنند و ترس از خدا را به آنها گوشزد نمى‌كنند؛ فقط سخن از رجا مى‌گويند، و خوف را به فراموشى مى‌سپارند؛ بهشت را توصيف مى‌كنند، امّا ذكرى از جهنّم به ميان نمى‌آورند؛ مثلًا، مى‌گويند: «چشمى كه در مراسم عزادارى مى‌گريد، به آتش جهنّم نمى‌سوزد.» يا مى‌گويند: «اگر حساب و كتاب ما با على عليه السلام است، پس هيچ غصّه‌اى نداريم.» اين مطالب هر چند صحيح و درست است، ولى چه تضمينى وجود دارد كه در حال مرگ با ايمان از دنيا برويم؟ اگر خدايى ناكرده بى‌ايمان از دنيا برويم، آيا باز هم به آتش جهنّم نخواهيم سوخت! آيا در اين صورت هم مورد شفاعت قرار خواهيم گرفت! حاجب كه همين طرز تفكّر را داشت، شعرى بدين مضمون سرود:
 
تمامی حقوق این سایت متعلق به مؤسسه تحقیقاتی حضرت ولی عصر عجل الله تعالی فرجه میباشد 
|
