اصل عنايت و فيض محض الهى را در حال نسيان بنده سلب نمايد بطورى كه هيچگاه خداوند بياد بنده ناسى نباشد بلكه گاهى ناسيان را نيز بياد دارند .

همانطورى كه ضرورت مغفرت براساس وعده مشروط به توبه است نه اصل آن , زيرا گاهى غير تائب را نيز مى آمرزد( : ان الله لايغفر ان يشرك به و يغفر مادون ذلك لمن يشاء ) [1] . اما اين كار دولت است كنون تا كرا رسد چون لطف خدا بيشتر از جرم ما است , بنابراين گرچه ضرورت ذكر حق نسبت به بنده مشروط به ذكر عبد است ولى اصل ذكر حق مشروط بان نيست , ليكن نسيان خداوند كه به معناى ترك توفيق و امساك فيض خاص است هرگز ابتدائى نبوده و هيچگاه نسيان از طرف خداوند شروع نخواهد شد بلكه همواره مسبوق به فراموشى بنده است آنهم در حد امكان نه در حد ضرورت يعنى اگر خداوند بخواهد بنده اى را از لطف خاص خود محروم نمايد مشروط به فراموشى آن عبد ناسى است و اين نسيان بنده هم سبب ضرورت نسيان خدا نيست بلكه ممكن است خداوند بياد عبد ناسى هم باشد چنانكه قبلا گذشت و از آيه( نسوا الله فنسيهم ) [2] بيش از اين استفاده نمى شود كه اصل نسيان خداوند نسبت به بنده مشروط به نسيان عبد است نه آنكه فراموشى بنده مايه ضرورت نسيان حق گردد بطورى كه خداوند هرگز به ياد عبد ناسى نباشد .

دنيا و آخرت مقابل هم اند

همانطورى كه دو متقابل در وجود خارجى با هم جمع نمى شوند توجه به يكى از آن و انبعاث نفس به سوى او و اشتياق جان به جانب آن مايه نسيان