سلوك، چالاكش مى‌كند و نازنين منشى و عافيت طلبى را رندانه در او مى‌سوزاند.

وارث حضرت سيدالمرسيلن امام خمينى (قدّس سرّه) كه نوآفرينى‌ها در امور و علوم گوناگون دارند و از موضوع بحث اين رساله برون است، بازآفرينى آن قبله عظماى اهل دل در طلايه وصيتنامه سياسى الهى شان، حقّاً عاليترين شكل بازآفرينى در ارتباط با لطيف‌ترين معارف الهى است.

و همانطور كه عارف هنرمند در غزليات خويش با بكارگيرى واژه اى چند از قبيل: مى و جام و ساغر و پير و دلبر و پروانه و شمع و سبوى عشق ... وجدها و شورها پديد آورده و اميدها و عشق ها، غمها و ناله‌ها را پراكنده و سماع آن، احوال را دگرگون مى‌نمايد، همانگونه واژه‌هاى خطبه اين وصيتنامه با در هم آميختن به نسبت مخصوص، نقش نوينى از معارف را به نمايش گذارده است كه بيت الغزل آن: «استم مستأثر» خداوند متعال است، ملاحظه كنيد:

«الحَمدُللهِ وَ سُبحانَكَ اللّهُمَّ صَلّ عَلى مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ مَظاهِرِ جَمالِكَ وَ جَلالِكَ وَ خَزائِنِ اسرارِ كِتابِكَ الَّذى تجلى فيه الاحدية بجميعِ اسمائِكَ حَتّى المُستَأثَرِ مِنها الَّذى لايَعلَمُهُ غَيرُكَ، وَ اللَّعنُ عَلى ظالِميِهم اصلِ الشَّجَرَة الخَبيثَةِ»