مصداق، حقيقت صرفه و نامحدود است، چگونه ممكن است در صفات مزبوره محدود و محصور شود؟!

و از اين رو است كه ذات مقدسه غيب الغيوب است كه اهل الله به «هويت مطلقه» تعبير مى‌كنند، و هويت كه مركب از «هو» و «يت» است بمعنى منسوب به «هو» كه ضمير غايب است و اشاره دارد به حقيقت صرفه‌ى نامحدود كه در هيچ مرآتى و مظهرى متجلى نمى‌شود و قلوب اهل الله از مشاهده آن، محجوبند كه قبلًا نيز بدان اشاره گرديد.

و چون اين حقيقت صرفه چنانكه گفتيم، همه تعينات اسمى و وصفى از آن مسلوب و منتفى است، پس همين نفى صفات و سلب تعين از آن حقيقت، خود تعينى است كه همه تعينات و كثرات در آن فانى و مستهلكند، و اين خود نخستين تعين از تعينات و الزاماً اولين اسماء است كه مقام «احدية» ناميده مى‌شود و بعضى عرفاء از آن به مرتبه «عماء» و «حضرت جمع» و «حضرت حقيقة الحقائق» و «جمع الجمع» نيز تعبير مى‌كنند و روشن است كه مقام احديت نيز همان هويت غيبيه است، و هيچ تعينى جز نفى تعينات ندارد، و چون اين حقيقت تعينش، لاتعينى است بالضرورة نسبتى براى آن با موجودات نيست و بدون واسطه منال نيازمند آن نمى‌باشد پس ناگزير متجلى به تجليات اسمائى و صفاتى مى‌گردد كه مرتبه «واحديت» است كه ارباب معرفت آن را غيب مضاف و مرتبه الوهيت نيز مى‌نامند.

با توجه به اين بيان، امام بزرگوار قدس سره وجه خاص غيبى احدى را كه همان سر وجودى و رابطه بين اسم مستأثر و مظهر آن است از ضمير «هو» در دو آيه مذكوره استنباط فرموده، و الحمدلله على منه تعالى.