إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ‌

بيشتر از ده ماه هلالى است كه آن متحقق «بنور العزالابهج» راضيه مرضيه رجوع و لحوقش خاتمه يافته است آن فانى است در اسم مبارك «عزيز». فنايش در آن حد بوده كه از احدى جز باذن الله العزيز، تأثر نمى‌پذيرفت زورگوئيهاى طواغيت غرب و شرق در آستان عزيز و منيعش همچون شراره اى از هيبت عزتش سوسو زده، و افسرده و خاموش مى‌شدند، «المهابةُ فى صُدُورِ الظّالِمين» كه در روايت آمده آن بزرگوار مظهر تامش بوده كه در يلداى ديجور جاهليت قرن بيستم از هيبت عزت او شيطان بزرگ‌ «نَكَصَ عَلى‌ عَقِبَيْهِ» همين مهابت بوده كه طشت رسوائى شياطين را از بام تزوير فرو انداخت و هزاران كرامت ديگر، فَبِمِثلِ ذلِكَ‌ فَلْيَعْمَلِ الْعامِلُونَ‌.

«أَمْ حَسِبَ الَّذِينَ اجْتَرَحُوا السَّيِّئاتِ أَنْ نَجْعَلَهُمْ كَالَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ»

«سَواءً مَحْياهُمْ وَ مَماتُهُمْ ساءَ ما يَحْكُمُونَ» [1]

تهران چهاردهم رمضان المبارك 1410 ه‌

21/ 1/ 69

محمد محمدى گيلانى‌

[1] «جاثيه»، 21.