مسأله 21- كافى است در وضو قصد قربت كردن، و ديگر قصد وجوب و استحباب لازم نيست، بلكه اگر اشتباهاً در جايى كه وضو واجب است قصد استحباب كند يا برعكس، چنانچه قصد قربت كرده باشد، وضو صحيح است.

مسأله 22- اگر به خيال اين كه وضو دارد به قصد تجديد وضو، وضو بگيرد، بعد معلوم شود كه وضو نداشته وضويش صحيح است و نماز با آن درست است.

چيزهايى كه وضو را باطل مى‌كند

مسأله 1- شش چيز است كه وضو را باطل مى‌كند و بايد بعد از آنها وضو گرفت:

اول: بول و آنچه در حكم آن است، مثل رطوبتى كه قبل از استبراء خارج شود.

دوم: غائط. سوم: باد معده و روده كه از مخرج غائط خارج شود. چهارم: خوابى كه به واسطه آن چشم نبيند و گوش نشنود، ولى اگر چشم نبيند و گوش بشنود وضو باطل نمى‌شود. پنجم: چيزهايى كه عقل را از بين مى‌برد، مانند ديوانگى و مستى و بيهوشى.

ششم: استحاضه زنان كه بعداً مسائل آن خواهد آمد.

مسأله 2- اگر بعد از اماله كردن، آب اماله خارج شود و با آن چيزى از غائط نباشد، وضو باطل نمى‌شود، و همچنين اگر كرمى يا هسته‌اى خارج شود و آلوده به غائط نباشد، وضو باطل نمى‌شود.

مسأله 3- اگر انسان مرضى دارد كه بول او قطره قطره مى‌ريزد، يا نمى‌تواند از بيرون آمدن غائط خوددارى كند، چنانچه يقين دارد كه از اول وقت نماز تا آخر آن به مقدار وضو گرفتن و نماز خواندن مهلت پيدا مى‌كند، بايد نماز را در وقتى كه مهلت پيدا مى‌كند بخواند، و اگر مهلت او به مقدار كارهاى واجب نماز است، بايد در وقتى كه مهلت دارد فقط كارهاى واجب نماز را به‌جا آورد و كارهاى مستحب آن مانند اذان و اقامه و قنوت را ترك نمايد.

مسأله 4- كسى كه مبطون است؛ يعنى مرضى دارد كه نمى‌تواند از بيرون آمدن‌