ولايت را ارائه مى دهد . همان گونه كه گذشت , انجام هر عملى كه فى نفسه صلاحيت تقرب به خدا را داشته باشد و عامل , آن عمل را براى خدا انجام دهد , يعنى هم حسن فعلى لحاظ گردد و هم حسن فاعلى , زمينه تقرب به خدا را فراهم مى كند و اگر عبدى به خدا نزديك شد , مى تواند از قرب او بهره بگيرد . اعمالى كه داراى اين ويژگى هستند , دو دسته اند , برخى از آن اعمال براى نيل به مقام ولايت به منزله فريضه اند و بعضى به منزله نافله . همان طور كه رسيدن به بهشت فرائضى دارد و نوافلى , همچنين رسيدن به مقامات انسانى هم كه در حقيقت به نحوى بهشت است , داراى واجبات و مستحباتى است . آنچه در اين مسير از اهميت شايانى برخوردار است و به منزله فريضه محسوب مى گردد معرفت و اخلاص در عمل است , و هر اندازه معرفت بيشتر باشد , اخلاص در عمل افزونتر است .

رسول خدا صلى الله عليه وآله به اباذر رضوان الله عليه فرمودند : اباذر اگر انسان داراى بر به همان معنائى كه در قرآن كريم ذكر شده باشد , نيازى به دعاى فراوان ندارد , بلكه با اندك دعائى مشكل خويش را مى گشايد . دعا به منزله نمك طعام است . آنچه براى انسان فريضه است آن است كه اهل معرفت و اخلاص در عمل باشد و با زبان حال و لسان استعداد دعا كند , در اين صورت دعاهاى لفظى به منزله نافله و نمك طعام است . اما اگر انسان از معرفت و اخلاص بكاهد و بر دعا بيافزايد , به اميد اينكه رايگان به مقام ولايت برسد يا درهاى بهشت بر روى او گشوده شود , بداند كه از اين كار طرفى نخواهد بست .