كه برخى از آنها درنسخه چاپ سنگى (طبع تهران) به چاپ رسيده‌اند كه از دقيقترين و مهمترين آنها تعليقات صدرالمتألهين است.

‌

انگيزه نگارش اين نوشتار

نوشتار حاضر، تقريرات درس الهيات شفاء است كه استاد گرانقدر حضرت آيت الله مصباح يزدى (مدظله) طى دو سال تحصيلى 69ـ1368 و 70ـ1369 بر طلاب مشغول به تحصيل در موسسه در راه حق القاء فرمودند و نگارنده اين سطور هم يكى از شاگردان آن درس بود. در اين دفتر فقط مقاله نخست الهيات شيخ جمع‌آورى شده است.

‌‌ آنچه استاد بزرگوار را به تدريس اين كتاب و كتابهايى از اين دست برانگيخته اين است كه با احياء ميراث فلسفى و فرهنگى گذشتگان، دانشپژوهان جوان را ـ چه در حوزه‌هاى علميه و چه در دانشگاهها ـ به سرچشمه‌هاى غنى فرهنگ خودى واقف كنند تا خداى نخواسته در اثر غفلت و جهل نسبت به اين مواريث گرانبها مفتون سخنان ديگران نشوند و در خويشتن احساس فقر و حاجت نسبت به ديگران و يا احساس بيهودگى و لغو در آثار خودى‌ها نكنند. به راستى اگر ذخائر علمى فلسفى بر جاى مانده از گذشتگان خودمان را بدرستى فهم كنيم خواهيم ديد كه بسيارى از مسائل امروزين فلسفه و دين قابل پاسخگويى از طريق همان مطالبى است كه قدماء فهم كرده و به دست ما سپرده‌اند.

‌‌ از همينجاست كه حضرت استاد در خلال تدريس كتاب الهيات شفاء، هرگاه به مطلب كليدى‌اى در يكى از زمينه‌هاى معرفت‌شناسى، فلسفه اخلاق، منطق، متافيزيك و... مى‌رسيدند كلام را بسط داده تا فايده آن مسأله عامّتر شود و گاه مساله‌اى را كه در زمان شيخ از اهميت كمى برخوردار بوده، برجسته مى‌كردند تا با توجه به دلمشغوليهاى امروزين آن مساله مورد دقت قرار گيرد.

‌‌ پس نبايد توهّم شود كه تعليم و تعلم كتب گذشتگان همانند كاوش در يك خرابه بر جا مانده از ابنيه قديمى است به اميد آنكه مثلا اثرى از آثار هنرهاى