11

در پايان فصل گذشته يادآور شديم مثلث «هگل»، كه تركيبى از «تز» و «آنتى تز» و «سنتز» است، از ديدگاه اين حكيم، از گستره عظيمى برخوردار است: مثلث مزبور، هم بر دستگاه انديشه حاكم است، وهم بر موجودات طبيعى و پديده هاى مادى حكومت مى كند. اكنون براى آگاهى از جهانشمولى «تز» وى، دو مورد را برمى گزينيم تا روشن شود كه چگونه «تز» وى بر هر دومورد حكومت دارد.

«هگل» براى اثبات مدعاى خود درباره فكر و انديشه، موضوع «شدن» و انقلاب وجود «مطلق» به وجود «مقيد» را مطرح مى كند. و براى اثبات نظريه خود در طبيعت نيز از مسئله حركت كمك مى گيرد.

اكنون بحث خود را درباره مسئله «شدن» كه رمز تحقق تناقض در انديشه است، آغاز مى كنيم:

از نظر هگل، انديشه شدن يا «صيرورت»، نه وجود است نه عدم، بلكه تركيبى از اين دو است.

سيستم فلسفى «هگل» مى گويد: هستى مطلق، كه مرحله تصديق يا