آن‌حضرت، براى بازرگانى به سوى شام روانه شد؛ چون به شهر «يثرب»- كه بعداً «مدينةالرسول» نام گرفت- رسيد دنيا را بدرودگفت وپيامبر يتيم به دنيا آمد.

ميلاد مبارك آن‌حضرت، با حوادث شگفت‌انگيزى همراه بود. چون به دنيا آمد آتشكده فارس به سردى و خاموشى گرائيد و درياچه ساوه‌ [1] خشك شد و كنگره‌هاى كاخ كسرى، پادشاه ايران، درهم شكست و بتها واژگون شدند.

دوران شيرخوارگى‌

با به دنيا آمدن اين كودك، خاندان بنى هاشم جشنى باشكوه برگزار كردند. چراكه عبداللَّه بيش‌از ديگر فرزندان بنى هاشم در نزد آنان محبوب بود وازاين گذشته، دست تقدير نهال عمر وى را در عنفوان جوانى از بيخ بركنده بود. فوت عبداللَّه، در قلب بنى‌هاشم شكافى بزرگ و در جانهاشان زخمى عميق برجاى نهاده بود. بنابراين، ميلاد محمد صلى الله عليه و آله مى‌توانست مرهمى براى اين همه درد و جراحت باشد. او مى‌توانست جاى خالى پدرش را پُر كند و ياد آن جوان بزرگوار را در دلها زنده سازد.

يكى از عادات بزرگان مكّه آن بود كه از ميان قبايل صحرانشين دايه‌اى‌

[1] - ساوه: شهرى در ايران است و در كنار آن درياچه‌اى بوده، كه اكنون آب آن‌خشك شده است و امروز به صورت باتلاقى درآمده كه اگر كسى بدان نزديك شود در آن فرو مى‌رود.