شد. اين حادثه در بين سالهاى هفتم وهشتم بعثت به وقوع پيوست.

هجرت به حبشه‌

پس از مرگ ابوطالب، پيامبر صلى الله عليه و آله با بحرانهاى سختى روبه‌رو شد.

قريش همه نيروى خود را براى نابود كردن مسلمانان و از ميان بردن نهضت اسلامى به كار گرفت و فشارهاى سختى بر مسلمانان وارد آورد.

آزارهاى فراوانى بر پيامبر روا داشت. چند بار نيز كمر به قتل پيامبر بست امّا خداوند از اجراى نقشه آنان جلوگيرى مى‌كرد. پيامبر درباره بحرانهايى كه گريبانگير او و مسلمانان شده بود، تدابيرى انديشيد. به مسلمانان فرمان داد تا به حبشه هجرت كنند. اين نقشه با هجرت دو گروه بزرگ از طريق دريا به حبشه، اجرا شد. مسلمانان بدين‌ترتيب از شر كفار و مكر و حيله آنان جان سالم به‌دربردند. پادشاه حبشه نيز آنان را پناه داد و مقدمشان را گرامى داشت.

پيامبر در مورد خود نيز تصميم گرفت به «طائف»، شهرى نزديك مكّه كه قبيله بزرگ و نيرومند ثقيف در آنجا زندگى مى‌كرد، برود.

پيامبر بدين اميد به طايف رفت كه مردم آنجا را هدايت كند؛ تا آنان نيز پيامبر را از آزار و اذيت قريش در امان نگاه‌دارند. امّا اين طرح، با موفقيت روبه‌رو نشد. قبيله ثقيف نه تنها اسلام نياورد بلكه ديوانگان و نادانان خود را بر پيامبر گماشت تا آن‌حضرت را به بدترين شكل آزار دهند. آنان كسانى به مكّه فرستادند تا ماجراى دعوتشان به اسلام از سوى‌