حسين (ع) را بدهد، به طور يقين، اهل نجات است و شكى در آن وجود ندارد: (وَ الْفَوْزُ مَعَهُ.) خدا نگاه و سخن ديگرى به اباعبدالله (ع) دارد.

غبار زائر حسين (ع)، نجات‌بخش است‌

علام امينى 1 در جلد ششم الغدير نقل مى‌كند پدر و مادرى ناصبى، دشمن اهل‌بيت:، در بحرين زندگى مى‌كردند كه بچه‌دار نمى‌شدند. آن‌ها پنج يا ده سال بود كه ازدواج كرده بودند. يك شب آن زن و شوهر براى خدا نذر كردند كه اگر خداوند متعال فرزندى به آن‌ها بدهد، هجده و نوزده سالش كه شد، او را غرق اسلحه كنند تا در راه كربلا برود و به غارت اموال زوّار حسين و كشتن زائرانش بپردازد. خدا هم اين نذر را قبول كرد. آن‌ها بچه‌دار شدند. آن پسر، هجده و نوزده سالش كه شد، پدر و مادرش او را صدا كردند و به او گفتند، ما چنين نذرى كرديم. او هم كه خودش ناصبى شده بود، قبول كرد. او را مسلح كردند و نشانى راه كربلا را به او دادند. او به راه كربلا رفت و براى انجام‌