سفير امام حسين عليه السلام‌

با تنى چند از ياران خود به سوى در خروجى مسجد حركت كرد و تا آستانه در بيش از ده تن وى را همراهى نكردند، سپس از در خارج شد، در حاليكه كسى نبود او را راهنمايى كند و يا به خانه خود پناه دهد و يا در مقابل دشمن يارى نمايد.

حضرت مسلم بن عقيل با پوشاندن چهره خود در كوچه‌هاى كوفه به راه خود ادامه مى‌داد ولى نمى‌دانست به كجا برود و به چه كسى پناه بياورد [1].

در آن شب، كوچه و بازارهاى منتهى به مسجد بزرگ خالى از عابرين و رهگذران بود، در حاليكه اعراب با شب‌زنده‌دارى انس گرفته و در زمين سرسبز و آباد و يا در ميان كشتزارها، گردهمايى و مجالس انس را تا پاسى از شب برپا مى‌داشتند، ولى آن شب‌

مسلم بن عقيل در دل سياهى هولناك شب تنها و

[1] بحار الانوار ج 44 ص 350