بدين ترتيب قرآن كساني را مي‌ستايد كه ستارگان درخشانِ پيروي از انبيا بودند و با وجود طولاني شدن جنگ و پيش آمدن مصيبتها و رنجهاي فراوان، اراده‌شان سست نمي‌شد و از خود ضعفي نشان نمي‌دادند و تسليم طاغوتها نمي‌گشتند.

قرآن به اين گروه كه در برابر مشكلات صبر كردند، بشارتي مي‌دهد: وَاللّهُ يُحِبُّ الصَّابِرِين.[1]  خداوند كساني را كه اهل صبر و استقامت‌اند دوست مي‌دارد. اين پاداشي است كه خداوند به بسيجيان و همه كساني كه در راه حق مي‌كوشند، عطا مي‌كند، و در حقيقت چيزي بالاتر از دوست داشتنِ خداوند نمي‌توان تصور كرد. كسي را كه او دوست بدارد، از تمام نعمتها برخوردار خواهد بود.

2. طلب آمرزش الاهي

وَمَا كَانَ قَوْلَهُمْ إِلاَّ أَن قَالُواْ ربَّنَا اغْفِرْ لَنَا ذُنُوبَنَا وَإِسْرَافَنَا فِي أَمْرِنَا.[2] ياوران انبيا در برابر رنجها و مصيبتها مي‌گفتند: «خدايا گناهان و زياده‌رويهاي ما را ببخش». كساني كه در ركاب انبيا بودند معصوم نبودند و لغزشهايي داشتند. قرآن از لغزشهايي كه در انجام وظيفه صورت گرفته است، با واژه «ذنوب» ياد مي‌كند و لغزشهايي را كه

[1] همان