يا هنگام سفر به تايلند هشدار مى‌دهند كه مرض ايدز شيوع دارد و همين طور هنگام سفر به آمريكا، مشكلات و نارسايى‌ها و انحرافات اين كشور را به ما گوشزد مى‌كنند.

پس گفتن و تكرار توصيه‌ها و هشدارها ضرورت دارد.

نكته‌ى ديگرى كه در «نقد اكثريّت» از سوى قرآن وجود دارد، اين است كه خداوند، به لحاظ غنا و بى‌نيازى، به توده‌ى مردم باج نمى‌دهد و دنبال جمع‌كردن سياهى لشكر نيست. لذا با صراحت مى‌گويد: «اكثر مردم بى‌ايمان هستند» در حالى كه صاحبان مكاتب بشرى، دنبال جذب مردم هستند و شش‌دانگ حواس شان در پى كشف راه‌هايى است كه بتوانند بيشتر و بهتر با مردم ارتباط برقرار كنند و به درصد طرفداران خود بيفزايند.

گاه حتّى تا آنجا پيش مى‌روند كه مقدارى از ارزش‌هاى موجود در مرامنامه‌ى مكتب خود را هم ناديده مى‌گيرند و گاه وعده‌هاى دروغين، چاشنى تبليغات آن‌ها مى‌شود.

قرآن ابداً در پى جمع‌كردن هوادار نيست. حتّى اگر همه‌ى آفرينش كافر شوند، به ذات اقدس الهى هيچ صدمه‌اى وارد نمى‌شود و به دامن كبريايى‌اش گَردى نمى‌نشيند:

در مُطالبه از خدا تجديدنظر كنيد!

«لَقَدَ حَقَّ القَوْلُ عَلى‌ اكثرِهم» قول‌ يعنى كلمه. و منظور از كلمه، آفرينش خداوند يا همان اراده و مشيّت الهى است. مشهور است كه: