خَلَق اللَّهُ المَشيئَةَ بِنَفْسِها ثُمَّ خَلَقَ الأشياءَ بِالْمَشيئَةِ. [1]

اگر فرموده: «قول» يعنى اراده‌ى ذات اقدس الهى؛ چون «قولِ خدا» مظهر اراده‌ى اوست. اين اراده بر اكثر افراد تعلّق پيدا كرده است و ثمره‌اش اين است كه آنان ديگر مؤمن نمى‌شوند. چرا؟ چون فرصت ايمان براى بشر، زياد نيست. خداوند پيامبران را مبعوث مى‌كند. آنان آيات واضح خداوند را براى مردم بيان مى‌كنند. مردم چند روز و يا چند سال فرصت دارند كه آياتى را كه شنيده‌اند، قبول كنند. اگر نپذيرفتند و فرصت تمام شد، خداوند اختيار ايمان آوردن را از بشر سلب مى‌كند و اين واقعاً ترسناك است و براى بشر بسيار مشكل‌آفرين خواهد بود.

هر قدر بشر بيشتر از خدا نعمت گرفته باشد، بيشتر در معرض عذاب الهى، به فرض كفران است. وقتى از اين زاويه به موضوع مى‌نگريم، بسا كه در دعاكردن‌هايمان و طلب از درگاه خدا تجديد نظر كنيم. ما دائماً از خداوند مى‌خواهيم كه چشمان ما را به رؤيت جمال حضرت حجّت-/ صلوات اللَّه و سلامه عليه-/ روشن كند. بنده خودم قبلًا اين دعا را زياد مى‌خواندم. پس از اين‌كه اندكى درنگ كردم، اكنون مى‌ترسم اين دعا را زياد تكرار كنم./ ب‌تصوّر مى‌كنم كه با مطالبه‌ى نعمت از حضرت حق، خودم را به حوزه‌ى خطرخيز عذاب او نزديك‌تر كرده‌ام!/ واقعيّت اين است كه هر چه آيه‌ى الهى آشكارتر باشد، مجازات كفران به آن آيه بيشتر خواهد بود.

عذابِ ايمان نياوردن به آياتِ مُبصرات‌

نقل مى‌كنند:

[1] -/ شيخ صدوق، التوحيد ص 148 و نورالبراهين، ج 2 ص 247 از سيد نعمت الله جزايرى.