پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله مبعوث شدند تا مردم مكّه را به خدا دعوت كنند. مكّه شهرى است كه كعبه در آن قرار دارد و كعبه محور عبوديّت و الوهيّت است؛ جاى عبادت خداى يگانه است؛ محلّ تسبيح، تنزيه و پيراستن خداوند تبارك و تعالى از خدايان دروغين و بت‌هاست. مكانى است كه امر شده:

«أنْ طَهِّرَا بَيْتِي لِلطَّائِفِينَ». [1]

خانه‌ى مرا براى طواف‌كنندگان پاكيزه گردانيد!

ولى خانه‌ى خدا كه اوّلين خانه‌اى است كه براى عبادت خدا بنا شده است، تبديل به محلّى براى بت‌پرستى و شرك شده بود. مشكل پيامبر صلى الله عليه و آله تنها بت‌هايى نبود كه روى كعبه و درون و اطراف آن چيده و قرار گرفته بود.

مشكل ديگرى در بين بود كه بزرگتر مى‌نمود و سدّ راه پيامبر صلى الله عليه و آله شده بود:

ابوسفيان‌ها، ابولهب‌ها، و ابوجهل‌هايى در بين بودند كه بت‌ها را مورد تقديس و تقدير قرار مى‌دادند تا مصالح و منافع خودشان را تأمين كنند.

منافع و مصالح اينان اقتضا مى‌كرد كه از اين بت‌ها دفاع كنند و لابد در تاريخ ديده‌ايد كه دفاع هم كردند و كُشته‌هاى بسيارى روى هم انباشتند.

مرگ احساس!

وقتى انسان در شرايطى باشد كه فراروى او سدّ و پشت سرش هم سدّ باشد، نمى‌تواند حركت كند و راه برگشت هم ندارد. ممكن است گفته شود:

راه از جلو و پشت سر بسته شده است. راه چپ و راست كه بسته نيست. در جواب بايد گفت:

اوّلًا: انسان وقتى هدفى را در مقابل دارد، به سوى آن حركت مى‌كند و چنانچه مانعى ايجاد شد، به فكر بازگشت مى‌افتد. فلذا راست و چپ گفته نشده است. هدف انسان، صرف حركت نيست؛ بلكه حركت به سوى هدفى‌

[1] -/ بقره، 125.