و امّا تكرار «لا حَوْلَ وَ لاقُوَّةَ الّا بِاللَّهِ» در هر روز بدين جهت است كه باور كنيم تمام قوّت‌ها و قدرت‌ها از اوست، و حايل و مانع بين ما و ناملايمات نيز آن قادر مطلق مى‌باشد. ما بدون اتّكا بر او نه توان انجام كارى را داريم و نه نيروى دفع موانع.
و امّا واگذارى همه امور به خداوندِ عالمِ بر سرّ و آشكار و توكّل بر آن قدرت مطلق، بدين جهت است كه با تمام وجود به درگاهش عرض كنيم:
«خدايا! ما از خود چيزى نداريم و بدون تكيه بر لطف تو و توكّل بر قدرت و علم تو، قادر بر هيچ كارى نيستيم. هر چه هست از ناحيه تو و به دست توست».
و بالاخره در پايان با جمله‌اى كوتاه، به چهارده معصوم عليهم السلام متوسّل شويم. مثل اين كه گفته شود: «اللَّهُمَّ صَلّ عَلى‌ مُحَمَّدٍ وَ آلِه‌ وَ اميرِ الْمُؤْمِنينَ وَ الْائِمَّةِ الْمَعْصُومينَ».
انسان با انجام اين اعمال چهارگانه و اعتقاد به مضامين آن، هر روزه از شرّ آن در امان خواهد بود، از هر شرّى؛ هم شرّ نفس خويشتن و هم شرّ شياطين جنّ و انس و هم آفات و بلاها و حوادث گوناگون و خلاصه از هر نوع شرّى در امان خواهد بود.
تخلّق به صفات اللَّه
مسأله مهمّ در اذكار اللَّه تخّلق به ذكرهاست؛ يعنى ذكر نبايد صرفاً لقلقه زبان باشد، بلكه بايد در روح و جان انسان نفوذ كند و اثر بگذارد و انسان را به رنگ خودش درآورد. يك قطعه آهن سياه سرد وقتى كه در درون آتش نهاده مى‌شود به رنگ آتش درمى‌آيد و متخلّق به خُلق آتش مى‌گردد. بنابراين، ما هم كه اين ذكرها را تكرار مى‌كنيم بايد همراه با تكرار آن، تدريجاً پلى از زبانمان به قلبمان بزنيم و مضامين آن را باور كنيم.
پايان