فراموشى هر يك مستلزم نسيان ديگرى خواهد بود , و ريشه همه شناخت ها و تذكرهاى انسان همانا شناخت حقيقت خويش و تذكر آن بوده چنانكه سبب همه جهالت ها و فراموشى ها همانا نشناختن حقيقت خويش و نسيان گوهر ذات خود مى باشد .

ياد هر چيزى همانند شناخت آن داراى مراتب بوده و بر آنها مترتب است و هرگز از شناخت سطحى ياد عميق برنمى خيزد و تذكر به عمق معاد فقط مقدور عارفان دقيق آنست . و اگر مؤمنان متصلبى يافت مى شوند كه عميقا بياد معادند و اين تعمق ياد قيامت مايه كمال آنها شده است براى آنست كه ضعف شناخت تحقيقى آنان با قوت معرفت تقليدى آنها ترميم شده و نقص راه عقل و استدلال به وسيله كمال راه دل و اشتياق جبران شد .

قول معصوم ( ع ) حد وسط برهان قرار مى گيرد

و همانطورى كه علت هر چيزى در برهان لم و احدالمتلازمين در برهان ان حد وسط اثبات آن چيز قرار ميگيرند و مايه يقين به آن مى شوند قول معصوم ( ع ) نيز حد و سط استدلال قرار گرفته و پايه جزم نظرى و سبب عزم عملى مى شود , در صورتيكه سخن منسوب به معصوم ( ع ) داراى سه ركن اساسى يقين بخش باشد يكم صدور آن گفتار از معصوم ( ع ) يقينى باشد نه ظنى دوم جهت صدور آن يقينى باشد يعنى براى بيان حكم واقعى صادر شده باشد نه تقيه و مانند آن سوم دلالت آن سخن بر مقصود يقينى باشد نه ظنى و اگر در يكى از اركان سه گانه ياد شده يقينى نباشد و چون نتيجه تابع اخس مقدمات است نمى توان به اينگونه حديث در معارفى كه جز يقين چيزى در آنها سودمند نيست استدلال كرد .

غرض آنكه گاهى ايمان تقليدى به قدرى قوى است كه مايه جبران ضعف فكر شده و در نتيجه , ذكر قوى را به همراه دارد . و بدون قوت ايمان