عليه و آله حكايت كردم، پس بمن فرمودند: يا على اسم اعظم را آموختى و اين ذكر بر زبانم روز جنگ بدر جارى بوده است.

و گروهى مى‌گويند: اعظم الاسماء همانا لفظ مبارك جلاله «الله» است و بر اين مدعاى خويش دلائلى آورده‌اند كه حق اقناع كننده هم نيستند، و نظير اين آراء و اقوال، آراء و انظار ديگرى است بنظر مى‌آيد كه معقولترين همه اين اقوال:

قول طائفه‌اى است كه مى‌گويند: هيچ يك از اسماء الهى در اعظم بودن متعين نيست بلكه هر اسمى از اسماء حسناى الهى كه در ارتباط با حاجت عبد است، مورد التجاء قرار گيرد و حاجتمند بآن اسم انقطاع كامل پيدا كند، همان اسم به تناسب حال و حاجتش اسم اعظم است، زيرا «اسم» كلمه‌اى است كه از حروف مخصوصى تركيب شده و براى «مسمّى» وضع گرديده كه جز مسمّى همگى اعتبارى است و بنابراين شرف و كرامت اسم از ناحيه مسمى است و بديهى است كه مدلول و مسماى اسماء حسناى الهى خداوند متعال است، پس هر اسمى كه بگونه‌اى مسانخ با نياز عبد است و قضاء حاجتش به نحوى با آن مرتبط است همان اسم نسبت بظرف و مورد، اسم اعظم است، و روايت مى‌كنند:

«شخصى از امام جعفر صادق عليه السلام پرسيد كه اسم اعظم را باو بياموزد امام عليه السلام باو فرمود: برخيز و داخل اين حوض بشو و غسل كن تا اسم اعظم را بتو بياموزم، پس آن شخص امتثال كرد و وارد حوض گرديد و غسل بجا آورد و چون خواست از آب بدر آيد، امام عليه السلام باصحاب اشارت كرد كه مانع خروج وى از آب شوند، و آن بيچاره هرگاه اراده مى‌كرد كه از جانبى خارج شود اصحاب امام او را منع مى‌كردند و بآب پرتابش مى‌نمودند، و هرچه تضرع و استغاثه كرد به وى ترحم كنند سودى نداشت و مطمئن شد كه آنها مى خواهند او را باين وسيله هلاك كنند، و چون از اسباب طبيعى نوميد شد و حال اضطرار در او پديد آمد بالطبع بسوى حضرت مجيب المضطرين منقطع گرديد و تضرع و لابه بدرگاه او برد، و آنها چون زارى و ابتهال او را بسوى حقتعالى استماع كردند، او را از آب بيرون آوردند و بر اندامش لباس كردند و مهلتش دادند تا بحال عادى برگشت، آنگاه بامام صادق عرض كرد حالا بمن اسم اعظم بياموز امام باو فرمودند: اسم اعظم را آموختى و خدايتعالى را بدان خواندى كه‌