خدا نزديك است , ولى انسانى كه از اين عامل قرب خود را محروم نموده , از خدا دور است( اولئك ينادون من مكان بعيد ) [2] خدا از كسى دور نيست , چون( هو معكم أينما كنتم ) . [3] مثل كفار نسبت به خداى سبحان , مثل نابينا نسبت به بيناست . بينا به نابينا نزديك است , ولى نابينا از بينا دور . يعنى بينا , نابينا را مى بيند , ولى نابينا از مشاهده بينا كه در كنار اوست , محروم مى باشد .

بنده , آغازگر ولايت

ولايت چون از قرب حاصل مى شود بايد از طرف عبد شروع بشود , چون از طرف خداى سبحان خواه ناخواه اين قرب حاصل است . خداى سبحان كه( بكل شى ء محيط ) [4] است معقول نيست كه از چيزى دور باشد . پس اگر انسان بخواهد اين اضافه را برقرار كند , بايد به وسيله اعمال شايسته , خود را به خدا نزديك كند . اگر نزديك نمود به آغاز ولايت يعنى به نصرت و محبت راه يافته است . و اگر نزديك نشد , نصرت و محبت نيز , نصيب او نخواهد شد , چه رسد به مقامهاى برتر ولايت .

انجام اعمال قربى همچون نماز كه( الصلاة قربان كل تقى) [5] است و زكات كه درباره آن آمده است( : ان الزكاة جعلت مع الصلاة قربانا) [6] انسان را به خدا نزديك مى كند و آنگاه كه اين قرب حاصل