درست است كه قوانين علوم نيز كلى بوده و آنچه در فيزيك و شيمى ورياضيات ثابت مى شود همگى قوانين كلى است، ولى قوانين كلى آنها مربوط به موضوعى است كه مورد نظر آن علم قرار دارد و هرگز به ديگر موضوعات ارتباطى ندارد، مثلاً احكام مثلثات و احكام مربوط به موضوعات هندسى هر چند از كليت و عموميت برخوردار است ولى مربوط به موضوع خاصى است كه موضوع علم را تشكيل مى دهد.[1]

در اين صورت بايد گفت مسائل فلسفى، كلى ترين قوانين مربوط به هستى و به عبارت ديگر انسان و جهان است، در صورتى كه مسائل علوم يك رشته قوانين كلى مربوط به موضوعاتى محدود و معين است.

ب: محدوديت علوم از نظر ابزار

جهان بينى علمى از نظر ابزار تحقيق نيز، محدوديت خاصى دارد، زيرا علم از راه فرضيه و آزمون پيش مى رود. هر دانشمندى در تفسير واقعيت پديده اى، نخست فرضيه اى را مطرح ساخته واين فرضيه به صورت يك تئورى در ذهن وى نقش مى بندد، سپس آن را در بوته تجربه و آزمايش قرار مى دهد. اگر تجربه و آزمايش، آن را تأييد كند تا زمان پيدايش فرضيه جامعترى كه آزمون نيز آن را تأييد كند، مورد پذيرش محافل علمى قرار مى گيرد.

روى اين بيان، مرز مسائل علمى و فلسفه مشخص گشته و انسان با دو نوع جهان بينى آشنا مى شود: جهان بينى علمى، و جهان بينى فلسفى.

[1] آرى، گاهى يك علم از مسلمات علم ديگر بهره مى برد، مثلاً دانشمند روانشناس ازعلم زيست شناسى و امور مربوط به ژنها استفاده مى كند. امّا بايد توجه داشت كه استفاده ازعلمى، غير از بحث درباره موضوع آن علم است.