اين گروه اگر بخواهند با واقعيتهاى بيشتر آشنا شوند، بايد سر از برف بيرون آورند، و با براهين و دلايل محكم فلسفى پيرامون انقسام وجود و هستى به مادى ومجرد آشنا گردند، و سرانجام از تقسيم هستى به مجرد و مادى، كه ابزار ديگرى غير از آزمون داشته و اين گروه از آن غافل و بى خبرند آگاهيهاى بيشترى به دست آورند.[1]

2. جهان مخلوق تصادف است!

كتاب هستى، به عقيده فيلسوف الهى، مخلوق خداى دانا و توانايى است كه تمام حروف و سطور آن، با اراده حكيمانه او نوشته شده است. براى اين كتاب آغازى است كه به خدا منتهى مى گردد، و مرحله پايانى است كه با قيام رستاخيز فرا مى رسد. اما در نظر يك فرد مادى، جهان هستى بسان كتابى است كه اول و آخر آن افتاده باشد، نه آغاز آن معلوم است و نه پايان آن، و اگر نظام وناموسى نيز بر آن حكومت مى كند، اين نظام از روى اتفاق و تصادف! ايجاد شده و به مرور زمان بر اثر انفجار ماده نخست، بدون دخالت قدرت بالاترى، به اين صورت درآمده است.

ما فعلاً به اين نكته كار نداريم كه آيا تصادف و انفجار ماده نخستين، مى تواند حتى يك ميلياردم نظم كنونى جهان را بيافريند يا اينكه نظم هدفدار شگفت انگيز جهان، گواه بر مداخله عقلى بزرگ و قدرتى سترگ مى باشد؟ نيز در پى پاسخ گويى به اين سؤال نيستيم كه، آيا ماده حادث است يا قديم؟ اگر حادث است، پديد آرنده آن كيست، واگر قديم است چگونه از قدمت ماده

[1] براى آگاهى بيشتر از هستى هاى غير مادى به كتاب شناخت صفات خدا، صفحات136ـ 150 مراجعه نماييد.