وحشت نمى كنند، امّا هر موقع گفته مى شود كه اين جهان مخلوق خداى قديم است، فوراً مى گويند: «قانون عليت صد در صد محترم است و تخصيص بردار نيست و طبق آن بايد هر موجودى علتى داشته باشد، پس علت وجود خدا چيست و آفريننده او كيست؟! در صورتى كه خدا وماده جهان (بر فرض قديم بودن) در اين سؤال مشترك و يكسان مى باشند. بنابراين چگونه قديم بودن ماده را مى پذيرند، ولى در قدمت خدا شك وترديد مى كنند؟![1]

آرى ما فعلاً كار به اين گونه سؤالات نداريم وهدف ما طرح عقايد طرفين و ارائه مشخصات دو مكتب است.

3. براى جهان و خلقت انسان هدفى نيست!

از ديگر ويژگيهاى مكتبهاى ماديگرى اين است كه براى جهان، وخلقت انسان، هر نوع هدفى را نفى مى كند. اعتقاد به هدفدارى جهان از شاخه هاى اعتقاد به خداى دانا و توانا است كه با اراده حكيمانه خود، جهان و انسان را

[1] راسل، فيلسوف مشهور انگليسى، نخست الهى بود، ولى به علت همين پندار، به ماديگرى گرايش پيدا كرد. اودر كتاب «چرا مسيحى نيستم» پيرامون اين پندار چنين آورده است: