آفريده است. اگر در صفحه هستى، چنين خالق و آفريننده اى نباشد و فقط انفجار ماده نخستين و تصادفهاى پياپى كه از هر نوع شعور و ادراك پيراسته است، نقش آفرينشگرى را بر عهده داشته باشد، در اين صورت، سؤال از اينكه جهان وانسان براى چه آفريده شده اند كاملاً غلط ومنتفى خواهد بود، امّا در مكتب الهى كه جهان آفرينشگرى مانند خداى دانا و توانا وحكيم دارد، طرح چنين سؤالى كاملاً مورد دارد، و قطعاً براى هستى، هدف و غرضى در كار است. البته معنى هدفدارى خلقت اين نيست كه خداوند به آفريدن جهان نيازى داشته و از اين طريق، از خود رفع نياز كرده است و به عبارت كوتاهتر: رفع نياز از خداى آفرينشگر نيست، بلكه رفع نياز از، مخلوق و سوق دادن او به كمال ممكن است.

4. هيچ نوع مراقبت و حسابى در كار جهان وجود ندارد

بر اساس جهان بينى مادى، هستى، كور و كر است وچشم بينا و گوش شنوايى در آن وجود ندارد. براى اعمال نيك و بد انسان در متن خلقت، حساب وكتابى در كار نيست، وجهان ماده در برابر اعمال انسان، هيچ نوع واكنش از خود نشان نمى دهد. امّا بر پايه جهان بينى الهى، همه ذرات جهان، اعم از جاندار و غير جاندار، هم از علم وشعور ويژه اى آگاهند و هم خالق جهان، براى ضبط اعمال انسان، حساب و كتابى باز كرده است.

5. جهان فقط علت مادى دارد

همگى مى دانيم دانشمندان الهى، براى هر پديده مادى چهار علت معرفى مى كنند كه با در نظر گرفتن مجموع اين علل، تحقق اشيا در خارج