وقتى كفار به رهبرى خالد بن وليد وضع نگهبانان تنگه را چنين ديدند از پشت سپاه مسلمانان، بر آنان حمله بردند و ما بقى ياران «عبداللَّه» را از پاى درآوردند و پس از آن بر مسلمانان تاختند و به كافرانى كه از صحنه نبرد گريخته بودند، بانگ بازگشت سردادند. لشكر قريش، مسلمانان را در محاصره خود گرفتند. شمار فراوانى از مسلمانان از عرصه نبرد گريختند و اين درحالى بود كه مسلمانانى كه از ميدان فرار نكردند، مثل پيامبر و على عليه السلام وعده ديگر از مسلمانان فداكار، از اين موقعيت بهره‌بردارى كردند. سرانجام حضرت على عليه السلام ده تن از پرچمداران سپاه كفر را به هلاكت رساند، تا جايى كه پرچم كفار بر زمين افتاد، و انها با خوارى، راه گريز در پيش گرفتند.

پس از اين، مسلمانان غنايم زيادى به چنگ آوردند، اگرچه در اين جنگ خسارتهاى جبران‌ناپذيرى نيز متوجه مسلمانان شد همچون شهادت حمزه بن عبدالمطلب پهلوان و دليرمردى كه پس از پيامبر و على عليه السلام، سوّمين فرمانده سپاه اسلام به شمار مى‌رفت. پيامبر اسلام پس از شهادت حمزه وى را «سيّد الشهداء» ناميد.

تعقيب دشمن‌

ابوسفيان باقيمانده سپاه خود را در محلى بين مكّه و مدينه جمع كرد.

پيامبر با آنكه خسارتهاى جنگى سنگينى را متحمل شده بود، و يارانش نيز دشواريهاى فراوانى را تحمل كرده بودند، به تعقيب ابوسفيان پرداخت.